Busca

        As minhas visitas no mundo

        Locations of visitors to this page

      b2
      On era jo l'1-O?
      quico salles

      'On eres l'1-O?', demana l'intrèpid periodista Quico Sallés en el títol del seu últim llibre, que jo vaig adquirir (amb dedicatòria de l'autor inclosa) el passat 14 de setembre a la 36ª Setmana del Llibre en Català i vaig llegir (a cavall entre Catalunya i Galícia) immediatament després.

      Que on era jo l'1-O? Doncs, com en Quico Sallés, jo també era a Barcelona i, motivat per la lectura de la seva trepidant crònica, m'he animat a escriure jo la meva. Aquesta és la meva crònica, doncs, del que vaig veure i viure a Barcelona l'Ú d'Octubre de 2017, avui un any fa.

      A diferència d'aquesta crònica, aquesta i aquesta altra (que vaig escriure en gallec-portuguès) aquesta meva crònica de l'1O l'he escrit directament en català, llengua que (almenys des de 2010) faig servir cada cop que vaig a Catalunya i en la que, per suposat, parlo amb els meus amics catalans (demano perdó per les segurament nombroses errades i agraeixo per davant les vostres correccions).

      Com en Quico al seu llibre, faré servir a la meva crònica la primera persona del singular del Present d'Indicatiu (encara que hagi sigut escrita de memòria un any després). Com en Quico, també, vull fer una dedicatòria i la meva va pel meu vell amic Joan-Marc Passada i Caserres (J-M), qui va ser el meu amfitrió en aquella històrica (i també una mica histèrica) jornada i qui (darrerament amb bastant poc d'èxit, per manca de temps i excés de mandra per la meva part) sempre m'està demanant que torni a escriure alguna d'aquelles cròniques de les meves escapades catalanes com les que escrivia abans. Benvolgut, J-M: Dedicat! ;)

      Dissabte (30 de Setembre) Nit

      L'1-O no em vaig aixecar molt d'hora. La vetlla (dissabte 30 de setembre, jornada de reflexió) havia anat amb el J-M a sopar (Terra d'Escudella) amb amics/amigues valencians/valencianes seus/seves que havien vingut tambè a Barcelona a donar recolzament als/a les seus/seues germans/germanes catalans/catalanes. Després de sopar encara vàrem anar a fer un gintònic (Bao Bao) i quan vàrem arribar per fi a can J-M ja eren les 02:55h. L'arribada de les urnes als col.legis estava prevista per a les cinc de la matinada, es a dir, només dues hores desprès (!!!).

      Ja tinc una edat (aleshores tenia 46 anys tot just fets) i la a perspectiva d'enfrontar la que previsiblement seria una llarguíssima i tensa jornada havent dormit només una hora (amb son acumulat del viatge a sobre) s'em feia, diguem-ne, molt rambla amunt. La possibilitat de fer la migdiada no es contemplava (una vegada hagués posat el peu fora de casa ja no hi tornaria fins a la nit) així que, sentint-ho molt, vaig prioritzar poder passar el dia i arribar a la nit (de mes que probable celebració) en unes condicions físiques i psíquiques mínimes (tot i que això supusés haver de perdre'm l'iconic moment de l'arribada de l'urna al 'nostre' col·legi) i no vaig posar el despertador.

      DIUMENGE 1 D'OCTUBRE

      En J-M (l'home que, com la ciutat de NY, mai dorm) entra en el seu pis com un elefant en una terrisseria i em desperta. Ha anat al seu col·legi ja i, molt atabalat, ha tornat a casa seva cercant alguna cosa. Quan torna a sortir, em crida des de la porta força emprenyat: ''Estem em guerra (cito literalment) i tu estirat al llit'' (cito de memòria però la idea és aquesta). BLAM!

      CFA Rius i Taulet

      Després de fer l'esmorzar i la dutxa baixo per l'Avinguda Príncep d'Astúries a peus fins al CFA Rius i Taulet, el col·legi electoral d'en J-M,. Fora del recinte n'hi ha una llarguíssima cua de persones que esperen sota la pluja per poder votar.

      Els fatxes que (des de damunt la moto d'en J-M) vàrem veure ahir a la nit quan tornàvem de sopar i vàrem passar pel davant (intentat intimidar amb els seus crits i banderes espanyoles la bona gent que s'havia quedat al col·legi durant tot el cap de setmana per tal d'evitar que la policia el tanqués) van deixar la seva firma d'odi al mur exterior del CFA Rius i Taulet (això sí, en català): 'VISCA ESPANYA' i 'NO VOTAREM'.

      Dintre de la tanca, un munt de gent que s'espera pacientment també però en J-M ja no hi es. Ens whatsappejem. Pel que sembla s'ha anat al col·legi de la seva xicota Eva, on els problemes són una mica més greus. Està molt nerviós i segueix emprenyat amb mi. Li faig saber que no em semblen gaire bé els seus retrets. Li demano que es tranquil·litzi dient-li que, de tant en tant, s'ha de dormir una estona i li desitjo que tingui sort. Ja ens veurem.

      A hores d'ara, en aquest col·legi, no s'està votant. No es pot degut als ciberatacs que estan rebent per part de l'Estat. Els informàtics estan intentant solucionar-ho i demanen, per això, que tothom posi el seu telèfon en mode avió. Així ho faig.

      Després de 20 minuts, aproximadament (la primera foto que faig al CFA Rius i Taulet és de les 09.42 h i la darrera de les 10.05 h) me'n vaig amb el meu paraigües a una altra part.

      Vila de Gràcia

      Avinguda Príncep d'Astúries amunt, Plaça Lesseps i Carrer Gran de Gràcia avall, vaig a peus fins a la veïna Vila de Gràcia (VdG).

      Els estrets carrers del barri estan col·lapsats de votants determinats i determinades a exercir el seu dret al vot (i a l'autodeterminació del seu Poble). Las cues dels diferents col·legis es toquen i barregen als carrers d'aquest emblemàtic barri que, més tard ho sabríem, la policia espanyola per alguna raó va decidir respectar. Els informàtics aconsegueixen restablir la conexió a internet i comença la votació (per la gent gran). En havent votat, les 'padrines' i els 'padrins' surten satisfets i satisfetes dels col·legis i, a pas lent, travessen en filera una multitut que els obri un passadís i els rep amb crits d'eufòria i grans aplaudiments. Moments de gran emoció.

      Carrer de Pérez Galdós, Vila de Gràcia.


      Carrer de Badia (cognom del que, enguany, és el meu professor de català, en Andratx).


      Cantonada del Carrer ... amb el Carrer Badia (VdG).


      Creuament dels carrers de Santa Àgata, Trilla i Pérez Galdós (VdG).


      Al Carrer Gran de Gràcia, on a la vorera dreta també s'ha format una llarguíssima cua, algú ha tret al balcó un altaveu per tal que tothom pugui sentir les últimes notícies per Catalunya Ràdio. Des de l'altra vorera, a l'abric de la pluja que encara no s'ha aturat, escolto les primeres declaracions del MHP Carles Puigdemont qui, malgrat tots els esforços de les forces i cossos de l'Estat per tal d'impedir-ho, ha aconseguit votar. després d'una maniobra mestra digna del mateix James Bond,

      Altaveu a un balcó del Carrer Gran de Gràcia.


      Cua al Carrer Gran de Gràcia (Metro Fontana).




      Poble Nou - Besòs

      Després d'1 hora i 10 minuts (fotos fetes a Gràcia de 10.29 a 11.40) agafo el Metro (de Lesseps a Llacuna amb enllaç a Passeig de Gràcia) per tal de trobar-me amb un altre dels meus grans amics catalans (i també amfitrió meu al seu coquet àtic del Poble Nou en nombroses ocasions), el meu benvolgut Jordi Avià.

      Surt per la boca del Metro Llacuna quan és, exactament, migdia i mitja (12:30h). Vaig caminant pel carrer Pujades i, uns minutets de no res després, ja em trobo amb l'Escola de la Llacuna del Poble Nou, on en Jordi m'ha dit pel Whatsapp que es troba fent cua. Vaig recorrent-la de davant cap enrere i, malgrat els seus mal dissimulats intents per tal de passar desapercebut (LOL), em trobo amb en Jordi (qui és amb la Lídia, una amiga seva a qui ja conec d'altres vegades, i la filla d'aquesta) a la cantonada oposada de l'illa (C/ Llacuna amb C/ Pallars?).

      Escola de la Llacuna del Poble Nou.


      Donat que això no avença gaire, aprofitant el cens universal, en Jordi i na Lídia decideixen anar a la cerca d'un altre col·legi on votar. Els acompanyo com observador internacional (no oficial).

      M'aturo per tal de fer-li una foto a una pintada molt 'rumbera' que em trobo, aquesta en castellà ('FRANCO NO ESTABA MUERTO. ESTABA DE PARRANDA!') i perd de vista el meu amic i amigues. Entro al pati del col·legi ... ... pensant-hi que els trobaré aquí però no hi son. La cua a aquest col·legi és tambè molt llarga (fa una volta sencera al voltant del pati), per això no s'han quedat.



      Surt del recinte escolar i ens tornem a retrobar aviat. Caminant, arribem a l'Escola Brasil (Gran Via de les Corts Catalanes, 1108) on n'hi ha molta menys gent així que decidim posar-nos a la cua aquí. Em crida l'atenció (però tampoc gaire perquè ja n'estic acostumat a veure aquesta mena de coses) que la parella que es posa a la cua al darrere nostra sigui castellà-parlant. Els demanem si ens poden fer a tot(e)s quatre una foto de record i molt amablement ens la fan.



      Per motius de seguretat s'ha d'esperar fora del recinte. Quan arriba el nostre torn, abans d'entrar-hi, deixem sortir-hi una 'padrina' que, amb mobilitat molt reduïda per l'avençada edat i amb l'ajut d'unes crosses i altres votants, puja les empinades escales d'entrada/sortida al/del col·legi en havent votat. Impressionant i molt, molt emocionant.

      Un cop dintre ens acostem a una de les meses on a aquesta hora (l'hora de dinar) no n'hi ha cua i votem. Vull dir, veig amb enveja sana com na Lídia i en Jordi voten 'Sí' a la Independència de Catalunya. Com foraster que sóc, no puc fer una altra cosa que no sigui fer d'observador internacional i immortalitzar amb el telèfon de la Lídia (jo n'estic sense bateria i el telèfon d'en Jordi és una mica retro, com ell mateix) aquest històric moment.



      Demano a la presidència de la mesa si pot tocar l'urna i, amb màxim de respecte, jo també em faig una foto amb aquest fosc objecte de desig policial.



      Quan ens apropem a les 14.30 h (l'hora del Telenotícies Migdia) deixo el meu amic (i les amigues del meu amic) defensant el col·legi (l'amenaça fantasma de què la policia espanyola arribi i s'emporti urnes i vots plana sobre l'ambient) i vaig a la cerca d'un bar on tinguin posada la TV3 per dinar (jo tot sol, perquè en Jordi, na Lídia i la seva filla ja han menjat alguna cosa abans). He de caminar una bona estona perquè gairebé tots els bars que em trobo a aquesta alçada multicultural de la Gran Via de les Corts Catalanes tenen posats canals espanyols i/o musicals.

      Al Bar Granada (fora no té cap rètol però demano al cambrer com es diu el bar i em contesta que es diu així), a l'altre costat de la Gran Via de les Corts Catalanes, faig un entrepà i una Estrella Damm per dinar (assegut al taulell, donant l'esquena a la porta del carrer) mentre em miro el TN Migdia al televisor (situat al fons, a d'alt). Em quedo horroritzat quan al TN veig les primeres imatges de les brutals càrregues policials (al meu telèfon encara no n'havia vist res; per tal d'estalviar bateria, per una banda, i, per altra, per allò de viure en viu i en directe el moment).


      Més horroritzat em quedo encara quan, per la Gran Via (de les Corts Catalanes), sento passar a tota pastilla i amb les sirenes en funcionament, una dotzena(?) de 'lleteres' del CNP en direcció a l'Escola Brasil. Tement-me el pitjor, torno immediatament cap allí. Feliçment (almenys per nosaltres) els 'piolins' han passat de llarg i em trobo els meus amics sans i estalvis, tal com els havia deixat.

      Després de gairebé tres hores i mitja amb en Jordi i companyia al Poble Nou i Besòs, decideixo anar ara a la trobada d'en Millán Fernández i en Antón Sánchez qui, en companyia d'altres companys i companyes d'Anova, es troben també a Barcelona fent tasques d'Observació Internacional (alguns i algunes d'ells i d'elles en missió oficial).

      M'acomiado fins a la propera de na Lídia i de la seva filla i en Jordi m'acompanya a l'Estació de Sant Martí del Provençals. Quan arriba el meu tren (T5), ens acomiadem fins després a la nit. Són les quatre i escacs.

      Baixo del tren a les rodalies de la torre abans coneguda com a Agbar i en entrant a l'estació del Metro de Glòries, començo a sentir uns crits que semblen provenir dels mateixos inferns i que (OMG!) venen apropant-se cap a mi. Faig veure que sóc un turista despistat que no acaba de situar-se en el plànol fixat a la paret ('Vostè és aquí) i passa al meu costat una veritable manifestació de neonazis, amb banderes i parafernàlia espanyolista, seguida per un fotògraf que dispara la seva càmera com si no hagués un endemà [aleshores encara no n'havia sentit parlar d'ell però ara em demano si no seria el mateix Jordi Borràs]. Jo no faig cap foto, per si de cas.

      Carrer Diputació

      En Glòries agafo un Metro (L1) fins a Rocafort on arribo a dos quarts de cinc (16.30 h), hora catalana. A la terrassa de la Cafeteria-Snack Diamante (C/ Calàbria, 114, perpendicular al C/ Diputació) em trobo l'amic Millán Fernández amb altres joves companys i companyes d'Anova. Faig un cafè amb llet i un dònut amb elles i ells i intercanviem impressions.

      Amb aquest jovent vaig fins a l'Escola Joan Miró (C/ Diputació, 21) on, en mig de la multitud que s'aplega davant per tal de protegir el col·legi, em trobo amb altres companys d'Anova com ara en Manolo Besteiro o en Antón Sánchez. També em trobo aquí (mes aviat és ell qui em troba a mi) el Maxim Paquin, quebequès catalanòfil com jo amb qui, a l'Estiu de 2010, vaig coincidir al 10è Campus de la Llengua Catalana de Mallorca i Andorra. Ens fem unes selfies commemorant la retrobada i en Maxim em fa també una foto amb l'australià Julian Assange, que està tan 'on fire' amb Catalunya darrerament que ha sortit d'amagatotis de l'Ambaixada de l'Equador a Londres i és a Barcelona d'incògnit [i si no era l'Assange, era algú que almenys de perfil se semblava a ell bastant].

      Amb el quebequès Maxim Paquin (esquerra) i l'australià Julian Assange (dreta).


      Amb en Millán, en Besteiro i altres faig un recorregut pel Carrer Diputació. Davant l'escola homònima (Escola Diputació, C/ Diputació, 112), pujat a un altillu i megàfon en mà, un noi explica el que s'ha de fer en cas que, com tothom es tem, aparegui la policia espanyola amb la intenció d'emportar-se unes urnes a aquelles hores ja plenes de vots a vessar. La consigna és resistència pacífica, res de respondre amb violència a la violència policial.

      Escola Joan Miró i Escola Diputació, totes dues al Carrer Diputació.


      El Carrer Diputació es va omplint per moments de gent i més gent. Sembla que l'embogida violència desfermada contra una ciutadania pacífica (avis i àvies inclos@s) aquest matí ha tingut l'efecte contrari al desitjat per les autoritats de l'Estat. En comptes de tancar-se a casa amb por de ser atonyinada, la gent ha decidit sortir al carrer en massa en senyal de rebuig a la violència policial. L'Estat no ha aconseguit tancar més que un grapat de col·legis però l'espai aeri sí que està tancat. Així que TV3 no pot emetre imatges aèries però jo m'imagino que, com el Carrer Diputació, està col·lapsada tota la ciutat.

      Entrem a fer una Estrella (Damm) al Bar Ibèrics Eixample (C/ Diputació, 99), ple també a vessar. Em fa mal l'esquena després de tantes hores dret així que, quan veig que a una cantonada (d'esquena a l'aparador dels pinxos i davant el televisor) queda una cadira lliure, m'assec a beure tranquil·lament la meva Estrella mentre veig al televisor (damunt la porta d'entrada) les últimes notícies de tan extraordinària jornada electoral. Comparteixo taula amb altres parroquians i parroquianes i parlo amb ells i elles (en català, per suposat). Sempre és agradable que et diguin que parles el català molt bé, encara que aixó sigui lluny de ser veritat. Sembla que a ells i elles també els agrada conèixer un gallec que practica una veritable catalanofília (no com ara en Rajoy que diu 'me gustan los catalanes' porque 'hacen cosas' i després fa el que fa).


      A les 20.00 h tanquen els col·legis i de l'Escola Joan Miró hi surt algú i, en mig de la multitud que aquí es congrega, 'canta' els resultats. El sí a la Independència de Catalunya ha guanyat aclaparadorament però el més important és que, malgrat tots els entrebancs, gràcies a una fermíssima voluntat democràtica col·lectiva, s'ha pogut votar: 'Hem votat i hem guanyat!'

      Al Bar Bienvenido (C/ Diputació, 40, al costat de l'Escola Joan Miró) faig el sopar (entrepà de botifarra i canya de cervesa). Assegut a una taula un periodista portuguès escriu la crònica de la jornada per algun mitjà. El Antón Sánchez, el Manolo Besteiro, el Millàn Fernández i jo parlem en una estona (en la llengua comuna) amb ell i després ja el deixem treballar.

      Plaça Catalunya

      Ja s'ha fet de nit. Amb la colla d'Anova (a la que, entre d'altres s'ha afegit el poeta, editor i diputat d'En Marea en Madrid Miguel-Anxo Fernán Vello) vaig fins a la Plaça Catalunya caminant.

      A Plaça Catalunya seiem al terra a veure l'especial informatiu de TV3 en una pantalla gegant. M'aixeco un segon per tal d'agafar una d'aquestes banderoles de colors (amb la paraula 'Sí' impresa dintre d'un fumetti blanc) que semblen estar liquidant.

      Em retrobo amb el Jordi, que arriba acompanyat pel seu amic Salvador Mallol i pel seu germà Salvador Avià (altre dels meus vells camarades catalans). La bandera grega d'en Salva (helenòfil com el seu germà Jordi) atrau l'atenció d'algunes persones gregues que paren per allà. També s'acosta a nosaltres un militant del FLA (Front d'Alliberament de les Açores) i faig d'intèrpret portuguès-català. És mentida, no cal.



      Els amics Antón Escuredo i Dani ... (Nós Televisión), que han vingut de Sant Jaume de Galícia a Barcelona a cobrir la jornada pel Sermos Galiza, s'afegeixen també al nostre grupet galaico-català.

      En Joan-Marc (a qui no he tornat a veure en tot el dia des d'aquest matí), ja una mica més relaxat, em diu pel Whatsapp que ve cap a Plaça Catalunya amb la motxilla plena de petards i una ampolla de xampany per tal de celebrar el triomf del 'Sí' a la Independència de Catalunya (i el que no és menys important, la nostra 'reconciliació') com cal.

      Quan arriba a la plaça, en J-M em demana que faci els honors i sigui jo qui obri l'ampolla. Li dic que un mandrós indolent com jo no es mereix tan gran honor però, davant la seva insistència, no em queda mes remei que obeir i procedir a destapar el xampany: VISCA CATALUNYA LLIURE i VISCA L'AMISTAT GALAICO-CATALANA!!!


      Escrito em 01-10-2018, na categoria: Observador Internacional
      Andaina contra a banalizaçom das agressons machistas

      Na terça-feira 22 de novembro, há quatro semanas atrás, as companheiras da Revista Galega de Pensamento Feminista Andaina publicavam um comunicado contra a Banalizaçom das Agressons Machistas que, apenas 3 dias antes do 25-N (Dia Internacional da Eliminaçom da Violência contra as Mulheres), vinha pôr algo de sentidinho neste tremendo sem sentido que me tocou viver e que significou para mim um antes e um depois neste meu particular Via Crucis.

      Nom foram poucas as pessoas que me disseram que o feminismo organizado tinha demorado demasiado em reagir e, na verdade, o anseiado posicionamento público chegava:

      * 2 semanas e meia após a publicaçom do segundo abaixo-assinado contra mim, intitulado «Já chega de agressons machistas!!!!» (SEX, 04-NOV-2016);

      * 1 ano e 4 meses após a publicaçom do primeiro abaixo-assinado contra mim, intitulado "Pelo fim da invisibilizaçom de agressons machistas nos movimentos sociais" (TER, 21-JUL-2015);

      * Quase um ano e meio depois de que naquela noite (QUI, 28-MAI-2015), naquele "emblemático bar", tivesse começado tudo...

      Seja como for, bem-vindo seja. Mais vale tarde do que nunca. Demorou um bocado, sim, mas abalou, que é o que importa. Eu às andainas, nom lhes poderia estar mais agradecido (nem, visto como as gasta este pessoal, mais reconhecido pola sua valentia).

      BANALIZACIÓN DAS AGRESIÓNS MACHISTAS
      revista andaina / 22 Novembro 2016

      A finais de xuño de 2015 Andaina: Revista Galega de Pensamento Feminista recibiu un correo asinado por un colectivo que se identificaba como Feministas de Compostela, no que se nos pedía que colgásemos na web a carta que se axuntaba. Tratábase dun texto escrito en primeira persoa, no que se acusaba a Suso Sanmartín de agredir, apenas un mes antes, a unha muller nun local público de Compostela.

      A reiteración de expresións do tipo «violentamente», «invasión do meu espazo», «burlouse, riu», «desquiciante», «violentadas», «comportamentos obsesivos e dominantes» e a insistencia en evidenciar «o tipo de condutas destes agresores» falaban alto e claro do malestar da denunciante, pero o motivo da súa ira non estaba, ao noso entender, suficientemente explicado. A este respecto, a carta limitábase a indicar: «Este suxeito interrumpiume colléndome como se collen as cousas que son túas (con determinación) supoño eu que para bailar comigo. Cando o evitei e respondín a invasión do meu espazo o tal S. S. burlouse, riu e pasou do tema cunha facilidade de todo desquiciante».

      Ao continuar lendo, chamou a nosa atención a cantidade de información persoal que se proporcionaba do suposto agresor, tanto a respecto da súa militancia política e social, como do seu quefacer laboral. A denunciante dicía non ter nada en contra deses colectivos e organizacións, pero insistía en facer pública a «responsabilidade política» de Sanmartín.

      Ao final do documento, desaparecía a primeira persoa e xurdía un plural que denunciaba que o que «lle aconteceu a esta compañeira nom é nada novo», anunciaba o fastío das mulleres ante este tipo de situacións, demandaba un espazo público de debate e ameazaba con que, en caso de necesidade, «seremos as feministas as que nos tomemos a justiça pola mao».

      Respondemos ao correo pedindo reunirnos con algunha representante do colectivo para aclarar as nosas dúbidas, debater sobre o tema e actuar en consecuencia. A resposta que recibimos deixounos bastante descolocadas. Apoiaba plenamente unha das expresións finais da carta que se nos enviara: «Empregar este comunicado para outra cousa que non seja o que nós desejamos é invisibilizar o ocorrido e dar-lhe mais importancia a desacreditar um coletivo que a tratar de combater o patriarcado». Acordamos gardar silencio e non pronunciarnos.

      Isto foi hai máis dun ano. Nese tempo o asunto ten dado moitas voltas e a situación volveuse pública e complicada. En xullo de 2015, apareceu un novo documento dixital baixo o epígrafe «Pelo fim da invisibilizaçom de agressons machistas nos movimentos sociais» e en novembro de 2016 chegou a nós un novo texto, asinado por 450 persoas, que reza «Já chega de agressons machistas!!!!». Cartas de amigos de Sanmartín defendéndoo, do propio Sanmartín tentando explicar o sucedido, pintadas nos muros composteláns, denuncias nos xulgados e centos de comentarios nas redes sociais completan tan desagradable historia.

      En vista da dimensión que está tomando o asunto, Andaina decide agora posicionarse publicamente.

      En Andaina non acostumamos asinar documentos polo feito de estar impresos nun papel malva ou redactados en tinta violeta. Gústanos entender que é o que apoiamos e procuramos reflexionar sobre todo o que nos rodea. Evidentemente, desde sempre combatemos sen contemplacións a violencia de xénero e calquera tipo de violencia exercida contra as mulleres pero consideramos que este uso dun problema social tan serio é moi perigoso, pois banalízao e non favorece en absoluto ás vítimas que o sofren realmente.

      Entendemos que neste caso estamos ante un texto redactado nunha linguaxe escura e tendenciosa, que non se corta á hora de difundir nas redes, manifestos e paredes o nome e apelidos dunha persoa á quen se lle apón a cualificación de agresor, a comisión dunha suposta agresión contra unha muller, condenándoo con violencia, pero que non deixa claro o sucedido. A postura autoritaria das asinantes e a percepción de que as persoas ás que se lles demanda apoio deben condenar incondicionalmente unha agresión que non se explica nin se demostra, esperta en nós preocupación, desconfianza e rexeitamento. Como expresamos no editorial do noso último número publicado: «Corremos o risco de converter esta viaxe común pola nosa liberdade nunha intimidación, errando de inimigo. [?] Unha volta punitiva ou lonxe da resolución de conflitos de xeito colectivo ideal pola que deberiamos pelexar».

      Escrito em 14-12-2016, na categoria: FOX HUNTING
      e-mail de amigo

      Em realçom ao tristemente célebre non-caso do "emblemático bar", acabei de receber este e-mail de um bom amigo (que prefere permanecer no anonimato embora autorize a sua publicaçom) e nom sei mui bem o que fazer, se seguir ou nom os seus conselhos. Vós o que me dizedes, amigas?

      Caro Suso,

      Pregúntasme o que facer en respecto ao comunicado desta xente, e sinceramente penso que ti tamén deberas (aínda ao teu pesar) "converter o privado en público" e defenderte dos vellos e novos ataques que sofres, pois a cousa está chegando xa moi lonxe.

      Eu lembraríalles de forma obxectiva a orixe, o xerme desta situación, o feito que nos trouxo ate aquí: que unha noite de finais de maio do ano 2015, estando de festa nun pub compostelán, convidaches a bailar a unha moza tocándolle un brazo, rexeitando esta o teu convite e marchándote de alí sen darlle mais importancia. (Aclara ben que estes feitos son obxectivos, e que así os redacta a persoa afectada o 10 de xuño de 2015!)

      Tes que ter claro que este feito para calquera persoa é un encontro totalmente normal entre persoas adultas nun espazo lúdico, mais foi a escusa que algúns/has aproveitaron para arrancar unha campaña de acoso e desprestixio contra ti. Compre que aclares que non é que non te preguntaran pola túa versión, que non é que se cuestionara ou debatera o acontecido, que non é que te requirisen un perdón, pois nada diso ocorreu, mais ao contrario, fica claro que a decisión adoptada por estas persoas foi iniciar unha campaña de difamación. Se repasas os e-mails que me enviaches cando comezou isto, xa o propio 10 de xuño estas persoas decidiron enviar un e-mail aos colectivos e organizacións das que participas titulado "Comunicado em denúncia duma agressom" esixindo un posicionamento público destas contra ti, correo no que xa se te cualificaba de "fodido baboso agresor" e te ameazaban dicindo: "Se nom houver interesse em solucionar esto por parte destes coletivos, seremos as feministas as que nos tomemos a justiça pola mao". En parte tes a sorte de que todo está aínda na rede e todos poden comprobalo!

      Lémbralles que non conseguimos contactar coas responsables e que chegamos a deixarlles unha mensaxe no propio blogue onde aparecía esta publicación, pedíndolles que eliminaran ese contido da internet, advertíndolles de que de non ser retirado terías que acudir a vía xudicial para defenderte.

      Resulta incrible que digan agora que "No verao de 2015 decidimos retirar o foco do agressor" aclara que non é que no verán 2015 non se retirase o foco sobre ti, moi ao contrario, que o acoso multiplicouse sen posibilidade algunha de defensa, debate ou argumentación, lémbralles que naquelas datas vimos as pintadas co teu nome vinculado á violencia de xénero, ao tempo que se movía polas redes un manifesto no que desaparecía o relato do sucedido para pasar a falar da "agresión" e do "agresor", dando por feito que isto era así e non cabía discusión, e que dende este momento, pasaches a ser para ante o gran público un "machista agresor". Fixen un repaso dos emails que temos coas datas, din que no verán quitaron o foco de sobre ti? Pois mira, o 17/06 foi cando "Feministas Compostela" (bastadeagressonsmachistas@gmail.com) remitiron e-mail para AGAL; CA, A Gentalha do Pichel e o NovasGZ, o 20/06 reenviárono a centos de e-mails, entre eles diferentes xornais e negocios da cidade. O 21 de xuño o comunicado apareceu en "As Candongas do Quilombo", no da "Marcha Mundial das Mulleres" o 23 de xullo, no de "Conas Ceives" o 23 de xullo, en "Abordaxe" o 1 de agosto e en "Coordinación Baladre" o 2 de agosto.

      Tes que facerlles ver o dano que están causando, tes que explicarlles que esta situación está a afectarte a todos os niveis, persoal, familiar e laboral, explícalles que calquera persoa que teclee "Suso Sanmartin" no Google atópase coa perfecta descripción dun "fodido maltratador" cun "baboso agresor", cunha persoa que agrediu a unha rapaza unha noite! E isto pode lelo calquera, alumnos, coñecidos, amig@s, familiares!

      Os que te coñecemos sabemos do teu activismo social e da túa posición a respecto do feminismo, mais se cadra deberas lembrarllo, sei que é fodido ter que estar aclarando isto, pero se cadra, e neste estado de cousas, aínda é preciso.

      Pon tamén porqué remataches no xulgado, que o 17 de xuño no que te advertín que "circulaba" este tema na rede, pasámolo enteiro tentando contactar coas persoas que estaban detrás desta publicación, e que pese a ter solicitado a súa retirada, a publicación continuaba no blogue ao día seguinte, o que che obrigou a ir ao xulgado, e se non lembro mal aínda tiveches que voltar unha segunda vez en xullo por cando foran as pintadas e ameazas.

      Pretenden agora facer ver que a túa denuncia é un ataque ao feminismo en xeral, e que teñen que estar todas a unha, é por iso que tes que falar, tes que contar en público que ti non denunciaches ao "feminismo" senón que tan só denunciaches uns contidos publicados en internet, e que foi o xulgado quen pediu á brigada de delitos informáticos que puxera nomes e apelidos a os titulares destes medios que facían pública e difundían o escrito calumnioso. Seguen coas súas mentiras dicindo que denunciaches ao chou ou que denunciaches as 149 asinantes, cando incluso varias das asinantes chamáronte para desculparse cando se decataron da realidade do ocorrido, se cadra cumpriría tamén que falaras con elas para que deran xa un paso, e xa que estamos que destapasen as presións e coaccións exercidas sobre elas para que asinasen o escrito.

      Pero se ate houbo unha conciliación e nin chamaron antes para falar contigo e mandaron ao acto á súa avogada para dicir que non había acordo sen negociar nada!

      Sabes que todo isto dáme moita rabia, sabes que moitas teñen medo a falar, sabes ben como é o inframundo ao que te estás enfrontar, mais non tes nada a perder, e moitos están a falar agora sen saber que foi o que ocorreu, escoitando só unha versión interesada e perversa buscando facerte o máximo mal posible.

      Fai o que queiras meu (que sempre o fas) pero non te agobies demasiado, non paga a pena, e ao final todo pasa. Apertas.

      XXX

      Escrito em 09-11-2016, na categoria: FOX HUNTING
      Sobre as desculpas que (nom) me pedem

      ?Por outra parte, nom pretendemos centrar-nos na cabeça do camarada Suso -muito menos nos coletivos dos que faz parte- ainda que ele soubo colher protagonismo bastante em um caso no que umhas desculpas teriam-o desbancado a um segundo plano?

      (Charo Lópes: O feminismo encoraja as mulheres)

      ?Quero pedir desculpas. Desculpas a todas as mulheres às [que] tenho agredido (...) Por sacar a bailar comigo a quem nom queria, invadindo o seu espaço (...) Quero pedir desculpas (...) Acho que NOM É TAM DIFÍCIL (...) e sim, essa é a palavra certa, SEM AGREDIR (...) A respeito do sucedido (...) quando umha mulher tem a coragem de fazer umha denúncia de umha agressom machista (...) adoito ouvimos cousas com: 'Non era para tanto', 'É intolerável o que fizeram com esse rapaz', 'Foi un linchamento'. DISCREPO TOTALMENTE. Podem ser incorretas as formas mas ninguém lhe fez nada a esse rapaz (...) A suspeita sempre mora no outro lado. Claro que nengumha/nengum de nós vai apoiar um linchamento (...) mas a resposta a umha mulher que se sente agredida nom é essa, NUNCA DEVE SER ESSA (...) Exagero? A sério alguém pode aturar que para (...) defender o companheiro militante (...) alguns (e algumhas) insultem, difamem, intimidem, ameacem? Que peçam represálias? Que exijam que a agredida, a vítima, revele a sua identidade para ser lapidada e apedrejada na praça pública? (...) Ninguém é infalível, todas as pessoas temos direito a retificar. O triste é que nestes debates houvo quem sim soubo acertar e arriscou-se a receber insultos, ameaças e incompreensom de todas as partes implicadas. É por estas pessoas que me decidim a escrever este artigo.?

      (Xurxo Nóvoa Martins: Carta aberta ao macho militante)

      Entre o dia, aliás, a noite de autos (madrugada da quinta-feira, 28 de maio) e o dia, aliás, a noite em que tenho conhecimento do texto intitulado ?Comunicado final agressom machista? que andava e ainda anda a circular por aí (madrugada da quarta-feira, 17 de junho) passaram 3 semanas (21 dias).

      No mencionado texto (que consta de duas partes, o arrepiante testemunho dumha tal ?Zorra anónima enfadadísima? [sic] e a apostila dumhas desconhecidas ?Mulheres feministas de Compostela?), por um feito tam banal como o já tristemente célebre e sobradamente conhecido (escolham a versom que quiserem, a minha ou a outra; o feito em si é basicamente o mesmo), injuriava-se-me e caluniava-se-me qualificando-me de ?agressor? (derivados do verbo ?agredir? repitem-se no texto até seis vezes em duas normativas: ?agresores?, ?agresión?, ?agrede?, ?agresores?, ?agressons?, ?agressom?; sete, se contamos o título) e ameaçava-se-me mafiosamente, a mim e aos coletivos de que fago parte, com umha série de acçons caso nom figéssemos o que elas diziam. Naturalmente, quando lim aquilo, fum eu o que se sentiu agredido!

      Eu achava que o conflito com essa pessoa tinha ficado resolvido in situ: ela insultara-me por ter-lhe tocado o braço sem o seu consentimento prévio, eu nom lhe retruquei e listo (estávamos em paz, achava eu, vai-se o comido polo servido).

      Nem nos mais medonhos pesadelos podia eu imaginar as manobras que se estavam a orquestrar na escuridade para tentar acabar com a minha vida (vida social, espero; ainda que isso de que ?seremos as feministas a que nos tomaremos a justiça pola mao? com que finalizava o ?Comunicado? mui tranquilizador nom soava, na verdade).

      Porque nesse período de tempo (21 dias / 3 semanas) ninguém se pujo em contato para nada comigo. Inteirei-me de casualidade, através do amigo-dumha amiga-dumha amiga.

      Realmente pode haver algumha pessoa normal (nem por riba nem por baixo da normalidade) que pense que eu, ao ter conhecimento de todo isto, o que devia ter feito era pedir desculpas??? Figem o que tinha de fazer que era ir denunciá-lo ao julgado!! E, mesmo assim, nom o figem imediatamente senom que estivem durante um dia inteiro (dia perdido para o trabalho que, por certo, era bastante naquela altura) tentando contatar, infrutuosamente, com alguém que estivesse por trás de tam demencial movida! Pedir desculpas eu, ainda por riba??? Nom me fagam rir, por favor, que o conto é triste!!!

      É mais, três meses depois daquele feito absolutamente intranscendente que acabou por ter umha transcendência tam terrível, depois do enorme dano que me levam causado gratuitamente durante todo este tempo, sou eu quem está ainda à espera dumhas desculpas.

      NOM É TAM DIFÍCIL! &#59;) :p

      Escrito em 03-09-2015, na categoria: FOX HUNTING
      Perante a agressom que venho sofrendo em silêncio desde há já demasiado tempo...

      "Na última semana de maio, num emblemático bar da cidade de Compostela, mentres conversaba cun colega atopeime (violentamente) cun señor que resultou chamarse Suso Sanmartín. Este suxeito interrompeume colléndome como se collen as cousas que son túas (con determinación) supoño eu que para bailar conmigo. Cando o evitei e respostei á invasión do meu espazo, o tal Suso Sanmartín mofouse, riu e pasou do tema cunha facilidade de todo desquiciante."

      ("Anónima zorra enfadadísima" [sic])
      http://sexualidademedular.blogspot.com.es/2015/06/feminismos-fwd-comunicado-agressom.html

      Seguindo a recomendaçom de George Lakoff em Don't Think About Elephants (livro que já tem uns aninhos mas que eu só vim ler recentemente) resistim-me até agora a dar a minha versom dos feitos por nom entrar no frame d@ adversári@ nem fazer-lhe o jogo, cousa que a todas luzes parecia um erro. Provavelmente continue a sê-lo ainda mas vou fazê-lo na mesma porque é que isto está já mui saído de madre :(

      Visto que a bola de neve, aliás, de bosta nom fijo desde aquela mais que medrar e medrar e que a difusom da grande ?bola? atingiu já uns limites insuportáveis, vejo-me na bochornosa necessidade de ter que dar públicas explicaçons sobre um feito absolutamente trivial e que devia ter sido também intranscendente (como diria o pintor e escritor suíço Friedrich Dürrenmatt: ?Tristes tempos estes em que há que luitar polo que é evidente?).

      Farei-no, isso sim, ao meu estilo. Com bom humor e mala leche, como o genial Laxeiro dizia que havia que andar pola vida e como é também a minha máxima. Espero nom ferir a sensibilidade de essas pessoas que som tam sensíveis (no mal sentido) ao exercício do humor e aparentemente tam insensíveis perante um linchamento público como o que contra mim (desde o passado17 de junho, desde há um mês e umha semana já) se vem perpetrando. E, se a ferir, desde já, pido imensas desculpas antecipadas.

      Pois resulta que a minha versom dos feitos coincide basicamente com a da pessoa (in)visibilizada como "Anónima zorra enfadadísima" (o pseudónimo é seu; a ver se é que eu, como a coitada da Yoko Ono, vou ter a culpa de todo!). Coincide com alguns matizes. Com alguns matizes importantes.

      Com efeito, na noite da quarta-feira 27 de maio (tecnicamente seria madrugada da quinta-feira 28, já), num ?emblemático? bar da cidade de cujo nome nom quero lembrar-me, tivem a pouca fortuna de topar-me com essa ?zorra enfadadísima Anónima?. Tenho que reconhecer que a toquei (que lhe toquei o braço direito, as costas, ou talvez ambas partes em simultâneo) sem o seu prévio consentimento, num gesto convidativo para o baile (como ela interpretou corretamente) que nada tivo de extraordinário. Esse ?colléndome como se collen as cousas que son túas (con determinación)? é dum dramatismo que nada achega e que resulta totalmente desnecessário. Ainda bem que, à sua folhetinesca maneira, a ?Anónima e enfadadísima zorra? esta dixo a verdade! Porque se chega a dizer que eu a arrastei por um braço ou polos cabelos, estava lixado! (Para esta tropa, a palavra da ?vítima? é como a da Polícia: tem ?presunçom de veracidade?).

      Ainda que poida perfeitamente entender que a esta pessoa (visibilizada como ?trenô? em galego ILG-RAG) nom lhe agradara que eu a tocasse (talvez se eu fosse mais bonito, mais novo, mais alto, o conto cambiasse), até onde eu sei, um contato físico assim nom é um tabú na nossa cultura. ?Por favor, nom me toques?, ?desculpa? e acabamos.

      ?Cando o evitei e respostei á invasión do meu espazo, o tal Suso Sanmartín mofouse, riu e pasou do tema cunha facilidade de todo desquiciante". Bem, aqui sim que há algumha cousinha que matizar. Algo bastante.

      Nom me lembro mui bem dos detalhes (a cousa tampouco é que tivera demasiada importância) mas do que sim me lembro é de ter cachado à primeira a rejeiçom desta pessoa (visibilizada como ?golpe? nalgumhas comarcas) e lembro-me de, assumindo a derrota com desportividade, sem maior problema, ter-me afastado.

      Nesse preciso momento entra no ?emblemático? bar um amigo (mais novo do que eu, mais alto, com mais cabelo e, se calhar, mais 'ghuapo') com o que tinha saído aquela noite e que, por algumha inexplicável razom, chegou atrasado. Ponho-me a falar com ele e, desde umha distância de 4 ou 5 metros, a pessoa visibilizada como ?raposa? em galego vem correndo até nós e di-lhe ao meu amigo (a mim, nom; a ele): ?O teu amigo é um baboso e um nom-sei-o-que!?. A mim deu-me por rir. Mas nom estava a rir dela (como erroneamente ela interpretou) senom do patético da situaçom. Do patético que estava a ver-me eu a mim mesmo naquela patética situaçom. ?Peró, Suso... aos teus anos!?? E por quê lho dizia ao meu amigo e nom a mim?? Enfim...

      Mas à pessoa visibilizada como mamífero carnívoro da família dos Canídeos e o gênero Vulpes deveu-lhe parecer mal que eu, em vez de responder aos seus insultos com outros insultos, reagisse botando-me a rir porque se virou para mim e dixo-me (agora a mim, diretamente, nom ao meu amigo): ?A ti todo isto importa-che umha merda, nom??. E eu, vendo esta pessoa fora de si, assentim dando-lhe a razom como um ?zorro?. End of the story! (ou, ao menos, isso era o que ingenuamente eu achava).

      No seu relato, a pessoa (in)visibilizada como mulher do forajido mascarado e encapotado que com a sua espada defende o povo de funcionários tirânicos e outros vilões, omite habilmente o facto de que foi ela, e nom ao revês, quem me insultou a mim (tanto no ?emblemático bar da cidade? no dia de autos quanto no injurioso escrito que fijo circular por aí onde se me qualifica de ?fodido baboso? e se me acusa de ser um ?agressor?, o que é muitíssimo mais grave). Dá a entender que aconteceu justamente o contrário quando di que eu me ?mofei? e/ou me ?burlei? dela. Eu a ela nom lhe dirigim nem umha má palavra. Ela, a mim, sim. Bem ao contrário.

      Por fortuna "Anónima zorra enfadadísima" nom me acusou de ter feito nengumha barbaridade (se assim tivesse sido, estava perdido!) e qualquer pessoa que saiba ler separando o grão da palha pode ver o que aí há: muita palha (mental) e pouco grão. Desde logo nada que justifique a delirante campanha de acoso à que me vim submetido a partir daí (*) (orquestrada na escuridade como aquelas famosas manobras). Infelizmente semelha que há muita gente que vê/lê só aquilo que deseja ver/ler: Suso Sanmartin (membro de Compostela Aberta, sócio da AGAL e A Gentalha, colaborador do ?Novas?), ?agressor machista?!! De puta madre!!

      Daquela, quê? Que é o que vcs acham? Quem é a vítima e quem o/a agressor/a nesta ?emblemático? caso? Julguem vcs mesm@s e condenem quem lhes sair d@ cona/caralho (ou dos colhons/ovários).

      Suso Sanmartin
      Transgressor marxista


      (*) A partir deste momento comeza o meu particular ?vía crucis? do que semella tod@s tedes xa coñecemento. Primeiro mediante a difusión a través de distintos foros dun inxurioso escrito que fixeron circular por aí onde se me cualifica de ?fodido baboso? e se me acusa de ser um ?agresor?. Pedín no propio blogue e no e-mail que aparecía, que eliminaran o citado post, o que non sucedeu, obrigándome a acudir ao xulgado a efectuar unha denuncia.
       
      Depois, e sempre dende o anonimato das autodenominadas ?Feministas de Compostela?, comunicaron a todo o meu entorno vital (organizacións nas que participo, amigos, inimigos, etc) estes feitos, esixíndolles a adopción de medidas contra a miña persoa (tristemente debo dicir que algúns, os menos, cederon á chantaxe).
       
      Despois foron as rúas tamén ?emblemáticas? da cidade cheas de pintadas co meu nome, e xa por último (que non derradeiro, ao parecer) foi o coñecido comunicado coa recollida de sinaturas que se fixo publico e circula polos foros e grupos mais variopintos e poñendo o meu nome en boca de tod@s vós.
       
      Mais o conto foi cambiando, neste punto do affaire onde moit@s vos incorporades ao tema, xa non se fala da conducta, xa non se cuestiona o feito obxectivo ocorrido, o convite ao baile, senón que xa se parte da existencia dunha agresión, co fin de que ninguén poda cuestionar da pertinencia desta campaña de acoso persoal. Por sorte, sabemos quen anda detrás disto e qué se persegue (pero iso xa será outro capítulo para cando toque).

      Escrito em 24-07-2015, na categoria: FOX HUNTING
      "Suso, quanto trabalho che deu fazer este disfarce?"

      Passado o Entruido publico aqui, como nom podia ser doutro jeito, o esmendrelhante vídeo que o amigo Miguel R. Penas me enviou no passado dia 13 do mês corrente, sexta-feira, polo Telegram.

      Escrito em 25-02-2015, na categoria: YO TUBE UN SUEÑO
      Caricaturas de Estraviz & Montero Santalha
      Caricaturas de Estraviz e Montero Santalha), os caricaturados com as caricaturas
      e o caricaturista com os caricaturados.

      No sábado 11 de novembro de 2011 a Associaçom Galega da Língua (AGAL) celebrava no Museu do Povo Galego, em Santiago de Compostela, o seu XXX aniversário.

      Naquele mesmo dia, à hora do almoço, a AGAL homenageiava no Dezasseis os seus sócios e membros da Academia Galega da Língua Portuguesa (AGLP) Isaac Alonso Estraviz e José-Martinho Montero Santalha. Segundo se pode ler no Portal Galego da Língua (PGL), na crônica da jornada:

      Homenagem a dous vultos do reintegracionismo

      Já fora das instalações do Museu do Povo, num conhecido restaurante compostelano tivo lugar o jantar-homenagem a dous protagonistas da história do reintegracionismo, membros da Comissom Lingüística da AGAL e académicos da AGLP: José-Martinho Montero Santalha e Isaac Alonso Estraviz. Após o convívio, na hora do café fôrom presenteados com duas caricaturas, elaboradas polo também sócio da AGAL Suso Sanmartin, e a seguir realizárom uns breves discursos aos companheiros e companheiras que os arroupavam, os quais correspondêrom com estrondosas ovações.

      Com efeito, do Conselho da AGAL recebim a encomenda de desenhar umha caricatura de cada um dos homenageados para serem-lhes entregues, como oferta da associaçom, no decurso do ato de homenagem.

      Apesar de levar bastante tempo sem desenhar caricatura nengumha acho que as duas ficaram bastante bem e desfrutei bastante desenhando-as. Espero que os caricaturados também gostaram.

      À esquerda, José-Martinho Montero Santalha, à direita, Isaac Alonso Estraviz


      De esquerda a direita: o Estraviz, o 'susodito', o Montero Santalha, o 'Foz' e, ao fundo,
      o Valentim R. Fagim, no Dezasseis. Foto: Xavier Rodríguez Somoza.


      Escrito em 23-01-2014, na categoria: CARICATURA
      "Suso sólo piensa en dormir"

      Há dez dias atrás (segunda-feira, 13 de janeiro de 2014), surpreendeu-me ouvir o meu nome, aliás, o meu hipocorístico, fazendo parte da letra dumha cançom que soava no rádio.

      Era a primeira cançom a soar no programa de Rádio 3 Capitán Demo, naquele dia integralmente dedicado à música Made in Asturias.

      Segundo ao final da cançom explica a apresentadora Paula Quintana, a cançom, intitulada Suso pertence a um grupo asturiano chamado Lavandera (até que o vim escrito no blogue do programa nom sabia se era La Bandera ou Lavandera) e resultou-me engraçada por vários motivos:

      1º) Por intitular-se assim, Suso.

      2º) Por tocar um tema mui querido para mim: a sesta (ainda que para mim segundas-feiras nom som boas precisamente porque nom podo fazê-la).

      3º) Porque todos os dias (exceto segundas-feiras), igual ao protagonista da cançom, chego à casa às três e tal e, depois de comer, durmo a sesta até quase as seis (hora de ir a inglês).

      4º) Porque, curiosamente, eu tenho umha peça intitulada A Bandeira Lavandeira da que já tenho falado aqui neste blogue.

      Eis a letra, quasi completa, da susodita cançom:

      SUSO
      Lavandera

      Una fría mañana
      ... ... ... ...
      Suso se ha levantado
      Sin ganas de discutir
      Se ha lavado los dientes
      Se ha vestido de gris
      Ha cogido sus cosas
      Y no ha tardado en salir

      El autobús no ha llegado
      Con puntualidad
      Pero eso no es algo
      Que le pueda alterar
      ... informes de ventas
      ... ... ... ...
      Suso ha sido eficiente
      Como ya es habitual

      Suso sólo quiere dormir
      No le importa nada
      De lo que hay aquí
      Si hay tormenta en Alaska
      Si hay ... en Pekín
      Suso sólo quiere dormir

      HA LLEGADO A SU CASA
      BIEN PASADAS LAS TRES
      Y HA DORMIDO LA SIESTA
      HASTA CASI LAS SEIS
      Ha soñado que estaba
      en el fondo del mar
      ... ... de las olas
      Le ha hecho despertar

      Los tebeos pendientes
      Un mensaje de ayer
      Una lista de cosas
      Que hoy tampoco va a hacer
      ... un buen rato
      Una peli después
      Una ... ... silencio
      Ya en la cama a las diez

      Suso sólo quiere dormir
      No le importa nada
      de lo que hay aqui
      Si hay revuelta en El Cairo
      ... ... ... ...

      Suso sólo quiere dormir
      Suso sólo quiere dormir
      No le importa lo que hay aquí
      ... ... ... ...

      Escrito em 23-01-2014, na categoria: VÁRIOS
      "La Tienda de Suso" (Ponte-Vedra)
      "La Tienda de Suso, Iluminaçom e Som", R. Rosalia de Castro, Nº 37, rés-do-chão, Ponte-Vedra.

      Fotografia feita para mim, pensando em mim, polo meu cunhado Félix (passou-ma por Bluetooth há três semanas atrás, no passado 3 de agosto). Muitíssimo obrigado, cuñaaaao!!!

      Escrito em 24-08-2012, na categoria: SUSODITOS EST. COMERCIAIS
      25 de Abril, ZECA!!!

      No passado 24 de março recebim o amável convite do Xoán Quintáns (Caramuxo, Camisolas da Galiza) para colaborar no jornal que a organizaçom de Terra da Fraternidade (Galiza a Zeca Afonso) tirou para contribuir para financiar o evento.

      Dai a dezassete dias, no passado 10 de abril, figem a mão o desenho que hoje vos apresento, digitalizei-no (fazendo-lhe umha foto com a câmara do meu telefone) e enviei-lho ao Quintáns (através do Facebook Messenger também através do Sanmart-Phone, muito vos mudou o conto desde que comecei a fazer este tipo de colaborações!)

      E por fim trasantontem, sábado 5 de maio, na Feira da Primavera da Rua de Sam Pedro (Compostela), pudem vê-lo impresso numha das páginas do devandito jornal.

      A minha ilustraçom pode ser vista (ou nom) como umha caricatura do Zeca. Mas, em qualquer caso, nom como um retrato caricatural senom, mais bem, como o que Castelao chamava de "caricatura arbitrária":

      "Non sempre a caricatura é unha abreviatura do dibuxo ou unha síntesis do impresionismo da liña, obedecendo a leises determinadas. Muitísimas veces o caricaturista chea de inspiración, deixa a unha beira a folica dos métodos e das reglas, e, fora de toda realidade, deseña arbitrariamente i-empíricamente, pero con acerto, todol-o que se propón. Hay caricaturistas arbitrários dinos de todal-as loubanzas. Bagaría, por exemplo, é arbitrario anque moitas veces a sua preguiza faino caer no autoplaxio."

      [A. R. Castelao, Humorismo, Dibuxo Humoristico, Caricatura. Conferência, Publicaciós da Real Academia Gallega, março 1920, pág. 29]

      Na minha "caricatura arbitrária e simbólica" (e um bocado irreverente também, se se quer) do Zeca, um "2" desenha o nariz e a sobrancelha direita, um "5" a zona supra-labial e a boca ("un seis y un cuatro, la cara de tu retrato").

      Por sua parte, o "A" de "Abril" saindo da sua boca pode representar a palavra do poeta e cantor ou mesmo um alto-falante (o que nos remitiria aos Homens da Luta, um dos quais, o Falâncio, é ele mesmo umha caricatura do próprio Zeca).

      E, por último, umha guitarra (ou violão) de inspiraçom cubista fai as vezes dos sempiternos óculos do José Afonso (a boca e o cavalete do instrumento seriam os olhos do Zeca).

      25 DE ABRIL (25A), ZECA!!!

      Escrito em 08-05-2012, na categoria: COLABORAÇÕES HABITUAIS:, CARICATURA

      1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 ... 21 >>